ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΛΑΜΟΓΙΑ

Φύλλο Τρίτης
23 - 10 - 2007


ΣΤΗΛΕΣ
ΑΠΟΨΕΙΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ
ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ


ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ


Αναζήτηση
Με ημερομηνία

[Επιλέξτε]Δε 22/10/2007 Κυ 21/10/2007 Σά 20/10/2007 Πα 19/10/2007 Πέ 18/10/2007 Τε 17/10/2007 Τρ 16/10/2007
ή


Τεύχη Βιβλιοθήκης
Φάκελοι Σαββάτου



Ταυτότητα
Εκδόσεις
Αρχείο
Διάφορα
Επικοινωνία



Το ιδιωτικό συμφωνητικό OΠAΠ-Intralot με πραγματικό κόστος άνω των 230 εκατ. ευρώ


Τζακ ποτ ο Κόκκαλης!


Της ΑΡΙΣΤΕΑΣ ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ


Κέρδισε το τζακ ποτ στο προκαθορισμένο στοίχημα με την κυβέρνηση ο Σωκράτης Κόκκαλης. Ο ΟΠΑΠ επί 82 ημέρες έκρυψε το μεγάλο «κόλπο» της μαμούθ απευθείας ανάθεσης με μια γενικόλογη ανακοίνωση.


Η Intralot σιώπησε, όπως οι νικητές που γράφουν την Ιστορία, εν προκειμένω ως ο κλειδοκράτορας του κρατικού τζόγου που κρατά γερά τα σκήπτρα. Και εισπράττει αδιαλείπτως και αφειδώς.

Η κυβέρνηση λούφαξε, καθώς οι εξαγγελίες της περί της απεξάρτησης από τον μοναδικό προμηθευτή και περί της διαφάνειας μεταλλάχθηκαν σε δωρεά μεγατόνων.


Σήμερα η «Ε» αποκαλύπτει το ιδιωτικό συμφωνητικό (έτσι τιτλοφορείται η σύμβαση) μεταξύ του ΟΠΑΠ και της Κοινοπραξίας Intralot-Intralot International Ltd και της Ανώνυμης Εταιρείας Οργάνωσης, Λειτουργίας και Προβολής Στοιχημάτων, που υπογράφτηκε στις 31 Ιουλίου 2007, μετά την έγκριση του Δ.Σ. του Οργανισμού, προφανώς και της κυβέρνησης.

Η σύμβαση αυτή, 20 άρθρων και 54 σελίδων, δίχως τα προσαρτήματα, θα κοστίσει επιεικώς στον ΟΠΑΠ 230 εκατ. ευρώ (συνυπολογισμένου και του ΦΠΑ) για τα τρία χρόνια που προβλέπει η σύμβαση (μέχρι τον Ιούλιο του 2010) και πάνω από 300 εκατ. ευρώ αν αυτή παραταθεί για έναν ακόμη -τέταρτο- χρόνο (μονομερές δικαίωμα του Οργανισμού).

Το κόστος αυτό, που ο ΟΠΑΠ το απέκρυψε επιμελώς και είναι δυόμισι φορές υψηλότερο απ' αυτό που ο οργανισμός άφησε να διαρρεύσει ότι υπέγραψε (96,4 εκατ. ευρώ δίχως τον ΦΠΑ), διαμορφώνεται από τον συνυπολογισμό του τιμήματος Υπηρεσιών Τεχνικής Λειτουργίας και Συντήρησης, των 29.400 τερματικών τριών τύπων, αλλά και των δύο μηχανογραφικών κέντρων.

Τι προβλέπει η σύμβαση

Το τίμημα γι' αυτές τις απλόχερα κοστολογημένες εργασίες για τρία χρόνια είναι αυτό που τελικά τινάζει την μπάνκα του ΟΠΑΠ στον αέρα... και αποσιωπάται.

Ειδικότερα στη σύμβαση προβλέπονται τα εξής:

1 Το τριετές τίμημα για τη χρήση του εξοπλισμού (hardware, software - λογισμικών εφαρμογών), συμπεριλαμβανομένων και των αδειών χρήσης του λογισμικού, ανέρχεται σε 96.480.000 ευρώ, που με τον ΦΠΑ γίνονται 114.811.000 ευρώ. Αυτό χαρακτηρίζεται ως εύλογο και δίκαιο για το leasing του κ. Κόκκαλη. Σύμφωνα με μετριοπαθείς εκτιμήσεις, αν ο ΟΠΑΠ γινόταν ιδιοκτήτης σύγχρονου συστήματος, θα δαπανούσε περίπου 160 εκατ. ευρώ για αντίστοιχο αριθμό τερματικών. Προτίμησε όμως τα... δανεικά και αγύριστα...

2Το κρυμμένο τίμημα προέρχεται από τις μαγικές παραγράφους της σύμβασης 2.2, 2.3 και 2.4, που τιμολογούνται -διαρκώς αναπροσαρμοζόμενες- με βάση άλλες μαγικές συμβάσεις του ΟΠΑΠ με την Intralot Telecom, που υπογράφτηκαν στις 28-7-2005.

Οι τρεις τύποι των 29.400 τερματικών μηχανών (9.800 κάθε κατηγορίας α) τύπου Coronis, β) αυτόνομης χρήσης από τους ίδιους τους παίκτες και γ) ελέγχου αποδείξεων από τους πράκτορες του ΟΠΑΠ) για τη μηνιαία συντήρησή τους θα κοστίζουν από 48 έως 152 ευρώ (ανάλογα με τον τύπο).

Για τα τρία χρόνια (36 μήνες) το κόστος θα ξεπεράσει τα 104 εκατ. ευρώ, ενώ σ' αυτό πρέπει να προστεθεί το τίμημα τεχνικής λειτουργίας (σύμβαση ΟΠΑΠ - Intracom ΙΤ) και το κόστος των υπηρεσιών συντήρησης του εξοπλισμού των δύο μηχανογραφικών κέντρων του ΟΠΑΠ, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Ετσι, ο λογαριασμός φτάνει τα 230 εκατ. ευρώ για την εις γάμου κοινωνίαν του ΟΠΑΠ με τις Κορωνίδες του Σ. Κόκκαλη, αναβαθμισμένες και μη, για μια τριετία, συν 77,5 εκατ. ευρώ, αν η σχέση παραταθεί για έναν ακόμη χρόνο (μέχρι τον Ιούλιο του 2011).

Το αντικείμενο της σύμβασης αυτής καλύπτει:

* Υπηρεσίες για τη διεξαγωγή του Στοιχήματος (auditing, διαχείριση κινδύνου, υπηρεσίες back-up, εφεδρικό μηχανισμό υποστήριξης στοιχημάτων κ.ά.).

* Υπηρεσίες υποστήριξης για την επιθεώρηση και τον έλεγχο των πρακτορείων του ΟΠΑΠ Α.Ε. (5.500 πανελλαδικά).

* Αναβάθμιση της τεχνολογικής υποδομής για το Στοίχημα.

* Εισαγωγή του flexbet, υποστηρίξη του live betting, κ.ά.

* Εισαγωγή, με τη χρήση δικτύου ΙΡ του τζόγου στα πλοία εσωτερικού.

* Εφαρμογές για την παροχή υπηρεσιών προστιθέμενη αξίας, όπως πληρωμές λογαριασμών, πώληση εισιτηρίων αστικών συγκοινωνιών κ.ά.

Εκπαίδευση του προσωπικού του ΟΠΑΠ σε εφαρμογές του LOTOS, του συστήματος της Intralot για το οποίο ο ΟΠΑΠ αποκτά άδεια χρήσης του λογισμικού μέχρι το 2016, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Σημειώνεται ότι σύμφωνα με το άρθρο 1.2.5 «Ο εργολάβος δεν διαθέτει προς χρήση στην ΟΠΑΠ Α.Ε. τον πηγαίο κώδικα του transactions engine του Lotos O/S (δηλαδή την καρδιά) επί του οποίου θα εγκαθίσταται το λογισμικό των παιχνιδιών ή και των εφαρμογών».

Σε άλλο σημείο της λεόντειας σύμβασης αναφέρεται ότι ο εργολάβος (Intralot) εγκαθιδρύει το σύστημά του στον ΟΠΑΠ... και το αναβαθμίζει.

Μάλιστα, ΟΠΑΠ και Intralot... προχωρούν και σε συμπαραγωγή νέων παιχνιδιών, τα οποία θα εκμεταλλευτούν από κοινού, απαλλαγμένα από ποινικές ρήτρες, αν αποδειχτούν... ζημιάρικα.

Προβλέπεται η διάθεση προς χρήση του λογισμικού 12 νέων παιχνιδιών (τύπου ΜΠΙΝΓΚΟ, ΛΟΤΤΟ), με μέγιστο 5 νέα παιχνίδια ανά έτος.

Πάντως, το φανερό τίμημα των 96,48 εκατ. ευρώ (δίχως τον ΦΠΑ) ο εθνικός προμηθευτής του τζόγου φρόντισε να το... τιμολογεί δίκαια, με τη μερίδα του λέοντος να πηγαίνει στην Intralot International (έτσι θα εμφανίζει τζίρο από... το εξωτερικό), να ακολουθεί η Εταιρεία Στοιχημάτων και να έπεται η Intralot. Στην τελευταία θα πηγαίνουν όλα τα κρυφά... από υποστήριξη και συντήρηση, δηλαδή άλλη μία σύμβαση.

Δώρο η αναβάθμιση

Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί ότι ο ΟΠΑΠ κατά την υποτιθέμενη περίοδο προσαρμογής του στην αυτοδιαχείριση του Στοιχήματος και εν αναμονή του αναδόχου του μεγάλου διαγωνισμού, τον Νοέμβριο του 2006 υπέγραψε σύμβαση με την κοινοπραξία της Intralot. Αυτή ήταν ύψους 77,3 εκατ. ευρώ διάρκειας έξι μηνών και έληξε στις 29/7/2007. Δύο ημέρες μετά τη λήξη της... ήρθε και η μαμούθ σύμβαση, ενώ το καλοκαίρι του 2005 αναμορφώθηκε και η «επάρατος» σύμβαση του 1999 (για το ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ) και δόθηκαν και ενδιάμεσα δώρα αναβάθμισης του συστήματος από την Intralot, εκτιμώμενης αξίας 30 εκατ. ευρώ.

Σύνολο «απεξάρτησης», από την εποχή της νέας διακυβέρνησης (2004 και εντεύθεν, με ορίζοντα το 2011 προς στιγμήν) τα 400 εκατ. ευρώ!

Πάντως, αυτό που αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, η κρυμμένη σύμβαση είναι ότι σ' αυτήν περιλαμβάνονται σχεδόν όλα τα ζητούμενα από τους «μνηστήρες» του διαγωνισμού, που είχε προκηρύξει ο ΟΠΑΠ και τον οποίον σχεδίαζε από τα μέσα του 2005.

Ο διαγωνισμός αυτός, τον περασμένο Ιούλιο, συμπλήρωσε ένα 18μηνο και κηρύχθηκε άγονος, με την τεχνική των παραιτήσεων (εσκεμμένων ή όχι) των 5 από τα 7 μέλη της επιτροπής αξιολόγησης των προσφορών.

Σε χρόνο-ρεκόρ ο ΟΠΑΠ βρήκε τον προμηθευτή του, με τον οποίο αποκαλύφθηκε ότι διαπραγματευόταν από την άνοιξη του 2007, την τζακ ποτ για την Intralot σύμβαση, που είναι τελικά... case study για την κυβέρνηση της «μηδενικής ανοχής» και του μετώπου κατά των νταβατζήδων...




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/10/2007

ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ζητάει η Επ. Κεφαλαιαγοράς από τον ΟΠΑΠ, που αποσιωπά το κόστος της σύμβασης με Κόκκαλη


Τα πήρε όλα κι έμεινε


Της ΑΡΙΣΤΕΑΣ ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΥ


Τα σκήπτρα του εθνικού προμηθευτή του κρατικού τζόγου απένειμε η κυβέρνηση Καραμανλή στην Intralot του Σωκράτη Κόκκαλη με την απευθείας ανάθεση των 230 εκατ. ευρώ που υπέγραψε ο ΟΠΑΠ στις 31 Ιουλίου, ανακοινώνοντας μόνο τα 96,5 εκατ. ευρώ.


Χθες, η «Ε» αποκάλυψε, ότι η τριπλοκλειδωμένη σύμβαση (20 άρθρων και 54 σελίδων) του ΟΠΑΠ με την κοινοπραξία Intralot κοστολογείται επιεικώς με 230 εκατ. ευρώ (με τον ΦΠΑ) για τα τρία χρόνια και πάνω από 300 εκατ. ευρώ αν αυτή παραταθεί για έναν ακόμη - τέταρτο- χρόνο.

Το κόστος αυτό, που ο ΟΠΑΠ απέκρυψε, είναι δυόμισι φορές υψηλότερο απ' αυτό που ανακοινώθηκε (συντονισμένα από ΟΠΑΠ και Intralot την 1/8/2007) και διαμορφώνεται, αν συνυπολογιστούν τα τιμήματα των υπηρεσιών τεχνικής λειτουργίας και συντήρησης των τερματικών (29.400) και των δύο μηχανογραφικών κέντρων.

Η απλόχερη αυτή ανάθεση στην Intralot, που ακόμα κρύβουν, εγκρίθηκε από το Δ.Σ. της ΟΠΑΠ Α.Ε. και δεν είναι προϊόν μιας παρέας αυθαιρετούντων. Ο τότε πρόεδρος Σ. Κωστάκος είναι πρόσωπο της εμπιστοσύνης του Μαξίμου. Ο τότε διευθύνων σύμβουλος Β. Νειάδας είναι επιλογής Γ. Αλογοσκούφη, ενώ στο Δ.Σ. συνυπάρχουν σύμβουλοι διορισμένοι με την υπόδειξη του υπουργού Οικονομίας, του (τότε) υφυπουργού Αθλητισμού Γ. Ορφανού, του πρωθυπουργού που διετέλεσε και υπουργός Πολιτισμού μέχρι το 2006 αλλά και τεχνικοί σύμβουλοι της επιρροής Καραμανλή, όπως ο κ. Τσιαμπίρης. Ολοι τους, ορκισμένοι καραμανλικοί.

Αν και ανέλαβαν την υποχρέωση να εξυγιάνουν τον ΟΠΑΠ, κάνοντας έναν διεθνή διαγωνισμό, με τον οποίον ο οργανισμός θα αποκτούσε δικό του πληροφοριακό σύστημα, κατάφεραν ένα ακριβό leasing, εγκαθιδρύοντας την Intralot και ως συμπαραγωγό και νέων... παιγνίων.

Μονόδρομος

Αφού βούλιαξε ο πολυδιαφημισμένος διεθνής, διαγωνισμός, για το πληροφοριακό σύστημα, μετά από παλινωδίες 18 μηνών και μετά από την επιδημία των παραιτήσεων των μελών της επιτροπής αξιολόγσης των προσφορών των τριών «μνηστήρων»... η Intralot έγινε μονόδρομος. Ετσι, στις 20 τελευταίες ημέρες του Ιουλίου ο ΟΠΑΠ παραδόθηκε οριστικά στην αγκαλιά της Intralot, με την οποία ήδη διαπραγματευόταν από την άνοιξη του 2007 και ενώ ο διαγωνισμός εξελίσσετο... για τους κοινούς θνητούς.

Το Μαξίμου ενέκρινε τη σύμβαση, γιατί διαφορετικά θα ήταν μεταβατικού χαρακτήρα, μικρής διάρκειας και θα επαναπροκηρύσσετο νέος διαγωνισμός. Ή θα επιλέγετο μια ανοιχτή διαπραγμάτευση και με τους τρεις διαγωνιζόμενους, αφού ό,τι συμβολαιοποιήθηκε ήταν μέρος του διαγωνισμού. Επελέγη τελικά, όμως, η εξάρτηση από την Intralot και κάποιοι υποστήριξαν, εν μέσω κινδυνολογίας, ότι αυτή ήταν μια αναγκαστική λύση, για να μην μείνει ο ΟΠΑΠ μετέωρος και εκτεθειμένος στους μετόχους του.

Ετσι, στο όνομα των λύσεων αναγκαστικού δικαίου, η Intralot έγινε και πάλι ο αγαπημένος προμηθευτής των πάντων (το shop in shop στον ΟΠΑΠ), μόνο που η αλήθεια ήταν δύσκολη. Ανακοινώθηκαν... μόνο τα αναγκαία.

Χθες, μετά τα αποκαλυπτήρια της «Ε» η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς αναγκάστηκε να ρωτήσει τον ΟΠΑΠ για το πραγματικό ύψος της σύμβασης και τους όρους της, που ποτέ δεν είδαν το φως της δημοσιότητας. Ο ΟΠΑΠ, εν μέσω ταραχής, είπε και πάλι τη μισή αλήθεια. Επαναβεβαίωσε την ακρίβεια της ανακοίνωσης της 1ης Αυγούστου, ότι το τίμημα για τη μίσθωση των τερματικών θα είναι 96,5 εκατ. ευρώ (χωρίς τον ΦΠΑ) και απέφυγε να γνωστοποιήσει ποιο είναι αποσιωποιημένο το κόστος για τις υπηρεσίες συντήρησης και τεχνικής υποστήριξης!

Αυτό είναι 125 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με τους επιεικέστερους υπολογισμούς. Προκύπτει από τις συμβάσεις που ο ΟΠΑΠ υπέγραψε (με τις Intracom ΙΤ και Telecom) στις 28/7/2005, όπως αποκαλύπτει η ίδια η σύμβαση.

Μ' αυτήν, νεκρανασταίνεται και η καταγγελθείσα ως αποικιοκρατική από τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κ. Καραμανλή σύμβαση του Στοιχήματος του 1999, η οποία αποτελεί και τη μάνα-σύμβαση για ένα come-back του Σ. Κόκκαλη στο ΠΑΜΕ Στοίχημα και μάλιστα -τώρα- χωρίς ρίσκο.

Και χρυσό διαζύγιο

Με την τωρινή «γαλάζια» σύμβαση, ο εργολάβος (Κόκκαλης) αν λυθεί η σύμβαση από τον ΟΠΑΠ, δεν αποχωρεί αζημίως. Το άρθρο 24.1 της (κάποτε) επαχθούς σύμβασης του Στοιχήματος έγινε χρυσό διαζύγιο.

Στο άρθρο 13.4 της σύμβασης του Ιουλίου του 2007, αν ο ΟΠΑΠ καταγγείλει τη συμφωνία για οποιονδήποτε λόγο, υποχρεώνεται να αποζημιώσει πλήρως την Intralot. Δηλαδή αν αυτό συμβεί αύριο, αυτό θα του κοστίσει περίπου 230 εκατ. ευρώ! Συν 20 εκατ. ευρώ (χωρίς ΦΠΑ) για την υλικοτεχνική υποδοχή, συν άλλα 58, 520 εκατ. ευρώ (χωρίς ΦΠΑ) για την άδεια χρήσης του λογισμικού μέχρι το τέλος του 2016!

Αυτά υπογράφηκαν από τη νέα διακυβέρνηση. Αυτά βρήκε χθες μπροστά του ο νέος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΠΑΠ Χρήστος Χατζηεμμανουήλ, που έγινε μέλος του Δ.Σ., μετά τις παραιτήσεις του Σ. Κωστάκου και του Β. Νειάδα. Ο Χ. Χατζηεμμανουήλ, μέχρι πρότινος, μέλος του «πρωινού καφέ» του επικοινωνιακού επιτελείου του Μαξίμου και πρόσωπο της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, θα εφαρμόσει τη σύμβαση ή θα την επαναδιαπραγματευθεί;



--------------------------------------------------------------------------------

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ


Ο Σαλαλές τώρα δικαιώνεται!


Και λέγαμε τόσο καιρό για τον Σαλαλέ! Τον διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΠΑΠ, που υπέγραψε εκείνη την πρώτη και πολυσυζητημένη σύμβαση με την Ιντραλότ του κ. Κόκκαλη, για το νεοεισαγόμενο, τότε, «Προκαθορισμένο Στοίχημα». Βράχος ηθικής και δράκος που περιφρούρησε το δημόσιο συμφέρον αποδεικνύεται μπροστά στους νεοδημοκράτες σημερινούς επιγόνους του ο «πράσινος» δικηγόρος από το Κερατσίνι. Παρ' ότι (ο ανόητος...) όταν τον έδιωξε το ΠΑΣΟΚ από τον ΟΠΑΠ πήγε και έγινε υπάλληλος του Κόκκαλη! Και επιβεβαίωσε έτσι όλα όσα του καταμαρτυρούσαν για τις σχέσεις του με τον «εθνικό προμηθευτή». Αν λοιπόν η σημερινή σύμβαση ΟΠΑΠ - Ιντραλότ ανταποκρίνεται, έστω και στο ελάχιστο, στα όσα είχε διακηρύξει ο ίδιος ο πρωθυπουργός περί «νταβατζήδων», τότε ναι, μπορεί αβίαστα να πει κανείς ότι με τη σύμβαση του 1999, που εισήγαγε την Ιντραλότ στον χρυσοφόρο κόσμο του Στοιχήματος, ο Σαλαλές έπιασε κορόιδο τον Κόκκαλη! Τόσο απλά...



ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/10/2007

Κωλοέλληνες
Σαββόπουλος Διονύσης
Μουσική/Στίχοι: Σαββόπουλος Διονύσης

Μελαψές φυλές
κοντοπόδαρες
σειληνοί του κράτους
που ξερνάει και να τους
τσιφτετέλληνες

Με γονείς ληστές
των συντρόφων τους θήτες
για μνηστήρα οι αλήτες
τώρα διοικητές
κράτος ασυστόλων
και πεσμένων κώλων
κωλοέλληνες

Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στο γνωστό αγριορωμιό
στο Datsun μιας φυλής που ζει φευγάτη, ναι
απ ότι ελληνικό στον κόσμο αυτό, ναι

Κωλοέλληνες κωλοέλληνες

Κωλοέλληνες μασκαρλίκια ιδές
στο άλφα της αξίας, της αρχής της βίας, λουτροκαμπινές
τιμωρός καιρός, πέντε αιώνες δύσης εθνικής θα ζήσεις από δώ και μπρος
με αγγλικές αλφαβήτες, μαλλιαροί μου Ελλαδίτες, θλιβερές μου πορδές

Πνεύμα αλήτικο, ελλαδίτικο
σε Μικρά Ασία, Κύπρο Λευκωσία, Βόρειο Ήπειρο
δεν ακούει κανείς
στο χειρότερο του ελληνισμού κομμάτι
στην Ελλάδα ζει

Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα
την θάλασσα, την πόλη, το ιερό
πλημμύρισε σκουλήκια η μητέρα, ναι
το ρόδο καταγής βγάζει καπνό
Δεν υπάρχει Ελπίς
στην Ελλάδα ζεις

Σκαλιστές σκιές, μακρυχέρηδες
με το φώς σπασμένο, κρατικοποιημένο
αγριέλληνες
αλλά εκεί στην ξένη
στην οθόνη σκυμμένοι
θεϊκά δεμένοι με την οικουμένη
στους απέναντι τόπους
φωτοκολλημένοι απ τον εδώ ουρανό τους

Εδώ, εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις
ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί
και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης, ναι
στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί
στους πανέλληνες στους πανέλληνες

CHARLES PONZI AND HIS PYRAMID

* Charles Ponzi was a little Italian immigrant to the United States who became one of the greatest swindlers in American history. Most people have never heard of Ponzi, but the term "Ponzi Pyramid" is fairly well known, and even those who haven't heard of it have seen the modern version, the MAKE MONEY FAST schemes that were popular at one time on the internet before they were replaced by better scams.

Parts of Charles Ponzi's life are hard to determine for certain, since Ponzi himself was an incurable liar. He was born in Parma, Italy, in 1882, and emigrated to the United States in 1903. He would later claim that he had been a student at a university in Italy and decided to emigrate when he ran out of money, but other accounts suggest he was an inept petty thief who always got caught, and his family finally decided to get rid of him by shipping him across the Atlantic.

Whatever the case, the new arrival was a short fellow, only 158 centimeters (5 feet 2 inches) tall, but with boundless self-confidence, a big smile, and a fast line of talk. However, Ponzi suffered from a severe mismatch between his grand assessment of his own capabilities and his actual talents. He arrived in the US almost penniless, having been cleaned out in card games during the voyage across the ocean.

He was undiscouraged. He learned how to speak and read English, and got a job as a dishwasher in a restaurant. He slept on the floor of the restaurant since he had no other place to live, but managed to work his way up to the position of waiter. Unfortunately, he shortchanged the customers and played games with the bills, and so he was fired.

Ponzi remained unfazed. In 1907, he moved to Montreal, Canada, and became an assistant teller in a bank. Among his talents was a certain glib talent with numbers, and he found out that the bank was in serious financial troubles because of bad real-estate loans. He schemed to take over the bank, but was caught forging checks in the name of an elderly woman who had a deposit at the bank. This exercise got him three years in a Canadian prison. He wrote his mother that he had found a job as a "special assistant" to a prison warden. When he was released in 1911, he decided to return to the US, but got involved in a scheme to smuggle Italian immigrants across the border. He was caught and spent two years in an Atlanta prison.

* When Ponzi was released he went to Boston. There he met and in 1918 married a pretty, wide-eyed Italian girl named Rose Gnecco, who was swept off her feet by Ponzi's sparkling charm. Some accounts claim that Ponzi was working at different jobs and bumbling them, others that he was actually finding success with J.P. Poole, an import company. In either case, he finally had a vision.

The vision was the "postal reply coupon". Early in the 20th century, the US was full of immigrants who wanted to keep in touch with their families in the old countries. However, many of these families were terribly poor, since Europe was in desperate shape following the First World War. Very often the families were hard-pressed to afford postage. The postal reply coupon was a chit that the American son or daughter could include with the letter, which could be redeemed at the local post office for enough postage to allow the family to mail a letter back to the US. The scheme was devised by an international postal congress in 1907 and persists today.

In November 1919, Ponzi realized that, on paper at least, international trading of postal reply coupons could yield 400% returns. Essentially, he was considering a form of "arbitrage", or currency trading, which was perfectly legal in itself. Ponzi began to canvass his friends and associates to get backing for his scheme. He offered them a 50% return on their money in 45 days, or double their money in 90 days. The great returns available from postal reply coupons, he explained to them, made such incredible profits easy. He started his own company, the "Securities Exchange Company", to promote the scheme. His sales pitch was smooth and low-key. He managed to get a few investors, and paid them off as he had promised. The word spread, and investors began to come in the door at an increasing rate. He hired agents and paid them generous commissions for every dollar they brought in. By February 1920, Ponzi's total take was $5,000 USD, a tidy sum for the time. That was just the beginning.

By March, he was up to $30,000 USD. A frenzy was building, and Ponzi began to hire agents to take in money from all over New England and New Jersey. If investors were doubtful, he would overwhelm them with his line of talk. By throwing numbers at people, he could make their eyes glaze over, and they would passively go along with the game.

By May 1920, he was up to $420,000 USD. He began depositing the money in the Hanover Trust Bank, in hopes that once his account was large enough he could impose his will on the bank or even be made its president. He in fact managed to get a controlling interest in the bank.

By July 1920, he was up to millions. Widows were mortgaging their homes, people were taking their life savings to invest with the clever Ponzi. Most did not collect their interest, but reinvested.

Ponzi was bringing in cash at a fantastic rate, but the simplest financial analysis showed that he wasn't making money, he was losing it rapidly. For every dollar he took in, he went more deeply into debt. As long as money kept flowing in, he could stay one step ahead of the devil. If the cashflow faltered, the pyramid would collapse and take him to hell with it. Ponzi was in a fool's paradise. He bought a mansion with air conditioning and a heated pool, and brought his mother from Italy in a first-class stateroom on an ocean liner. He was a hero among the Italian community, and was cheered wherever he went.

* The devil was gaining on him, however. A furniture dealer who had given Ponzi furniture when the little Italian was broke tried to sue to cash in on the gold rush. It was a nuisance lawsuit and went nowhere, but it did start people asking how Ponzi could have gone from being broke to being a millionaire in so short a time. There was a run on the Securities Exchange Company as some investors decided to pull out. Ponzi paid them cheerfully and the run stopped. In fact, on 24 July 1920, the BOSTON POST printed a positive article on Ponzi and his scheme that sent investors into the offices of the Securities Exchange Company at a faster rate than ever. At that time, Ponzi was pulling in a quarter of a million dollars a day, very good money now and an astounding sum then.

Despite this reprieve, one of the editors of the POST was suspicious and assigned investigative reporters to check out Ponzi. Ponzi was also under investigation by the state of Massachusetts, and on the same day the POST article was printed, he met with state officials. He managed to divert them from checking his books, which was fortunate because he wasn't keeping any worthy of the name, by offering to stop taking in money while he was being audited. This calmed the suspicions of the state officials for the moment.

By this time, Ponzi was casting about for another deal to get him out of the golden trap he was building for himself, but time was running out. On 26 July, the POST started a series of articles that asked hard questions about the operation of Ponzi's money machine. The POST contacted Clarence Barron, the financial analyst who published the BARRON'S financial paper, to examine Ponzi's scheme. Barron observed that though Ponzi was offering fantastic returns on investments, Ponzi himself wasn't investing with his own company. If this was such a good deal, why didn't Ponzi take advantage of it himself? Barron then noted that to cover the investments made with the Securities Exchange Company, there would have to be about 160,000,000 postal reply coupons in circulation. There were only about 27,000. The US Postal Service added that nobody was buying postal reply coupons in quantity at home or abroad. On paper, there were fantastic profits in trading postal reply coupons, but they were a penny item. The overhead required to handle the trades would have eaten up the profits quickly.

The stories caused a panic run on the Securities Exchange Company. Ponzi paid out $2 million USD in three days to a wild crowd outside his office. He canvassed the crowd, passed out coffee and donuts, and cheerfully told them they had nothing to worry about. Many changed their minds and left their money with him.

* There was something clueless in Ponzi's cleverness. He had set a scheme in motion that was sure to collapse sooner or later. He was pulling in a pile of cash, but only at the expense of going into even greater debt. At some point, the smart thing to do would be to take the money and run to someplace where the law couldn't get at him. Instead, he stayed with the scam. The only reason that makes any sense is that he thought he could use the fortune he was accumulating to come up with a new scheme that would save him; he could figure out some way of diverting the fortune and the debt into a legitimate line of business, or maybe he could just hire lawyers and pay off judges to buy his way out of trouble.

On 2 August, the BOSTON POST ran a headline story that declared Ponzi was hopelessly insolvent, and cited Ponzi's own publicity agent, James McMasters, who was too honest to go along with the crooked scheme any longer. On 10 August, Federal agents raided the Securities Exchange Commission and shut Ponzi down. No large stock of postal reply coupons was found, and never would be. The Hanover Trust Bank would be shut down later as well. The POST continued their articles, with one revealing Ponzi's jail record and publishing his (smiling) Canadian mug shots. By 13 August, Ponzi was under arrest, with a Federal indictment citing 86 counts of fraud. Ponzi's fans were outraged at the officers who arrested him. 17,000 people had invested millions, maybe tens of millions, with Ponzi. Many who were ruined were so blinded by their faith in the man or their refusal to admit their foolishness that they still regarded him as a hero.

* On 1 November 1920, Ponzi pleaded guilty to postal fraud, and was sentenced to five years in Federal prison. He was released after three and a half years to face state charges. He was found guilty again and sentenced to nine years. He jumped bail and fled to Florida, where he set up a scam to sell "prime Florida property" to gullible investors. Florida authorities got wise to Ponzi quickly. He fled to Texas, where he shaved his head, grew a mustache, and tried to flee the country as a crewman on a merchant ship. He was caught and sent back to Massachusetts to serve out his prison term. In the meantime, government investigators tried to trace through Ponzi's convoluted accounts to figure out how much money he had taken in and where it had gone. They never did manage to untangle it, and could only conclude that millions had gone through his hands.

Ponzi was released in 1934. The flashy cockiness that had kept him afloat had faded by that time, and when he left the prison gates he was met by an angry crowd. Furthermore, he had never become an American citizen, and so the US government deported him back to Italy immediately. He told reporters before he left: "I went looking for trouble, and I found it." Rose stayed behind. She would divorce him a short time later.

In Italy, Ponzi jumped from scheme to scheme but little came of them. He eventually got a cozy job as the agent for the Italian state airline in Brazil, but during World War II, the Brazilians, who had signed up with the Allies, realized the Italians were using the airline to ship strategic materials and shut it down.

* Charles Ponzi spent the last years of his life in poverty. He had a stroke in 1948 and died in a charity hospital in Rio de Janeiro on 18 January 1949. His life had been characterized by one great moment of glory surrounded by failures. Ponzi always saw some glory in the wild ride he had given Bostonians: "Even if they never got anything for it, it was cheap at that price. Without malice aforethought I had given them the best show that was ever staged in their territory since the landing of the Pilgrims! It was easily worth fifteen million bucks to watch me put the thing over!"

Although pyramid schemes were nothing new when Ponzi discovered postal reply coupons, his scam was indeed one of the great shows in the history of fraud. He would have also been gratified to know that from that time on, the old game of borrowing from Peter to pay Paul on a massive scale would be known as a Ponzi scheme.

VICTOR LUSTIG, THE MAN WHO SOLD THE EIFFEL TOWER

* One of the most talented con artists who ever lived was Victor Lustig. Lustig had been born in Bohemia and gone west, demonstrating his talents even in his early twenties. He was a natural conman, glib and charming in multiple languages. He established himself by working scams on the ocean liners steaming between Paris and New York, but eventually decided to stay in Paris for a while and see what he could find there.

In 1925, France had recovered from the First World War and Paris was booming. Expatriates from all over the world went to Paris to enjoy being at the leading edge of the latest trends. It was flashy, fast moving, and an excellent environment for a con artist. Lustig's master con began one spring day when he was reading a newspaper. An article discussed the problems the city was having maintaining the Eiffel Tower. Even keeping it painted was an expensive chore, and the tower was becoming somewhat run down. Lustig saw a story behind this article. Maybe the city would decide the Eiffel Tower wasn't worth saving any longer. What would happen then? Lustig outlined the possibilities in his head, and realized they suggested a real opportunity.

Lustig adopted the persona of a government official, and had a forger produce fake government stationery for him. Lustig then sent six scrap metal dealers an invitation to attend a confidential meeting at the Hotel Creon to discuss a possible business deal. The Hotel Creon was a meeting place for diplomats and a perfect cover. All six scrap dealers replied and came to the meeting.

There, Lustig introduced himself as the deputy director-general of the Ministry of Posts and Telegraphs. He explained that the dealers had been selected on the basis of their good reputations as honest businessmen, and then dropped his bombshell. Lustig told the group that the upkeep on the Eiffel Tower was so outrageous that the city could not maintain it any longer, and wanted to sell it for scrap. Due to the certain public outcry, he went on, the matter was to be kept secret until all the details were thought out. Lustig said that he had been given the responsibility to select the dealer to carry out the task.

The idea was not as implausible in 1925 as it would be today. The Eiffel Tower had been built for the 1889 Paris Exposition and had not been planned as a permanent fixture; it was to have been taken down in 1909 and moved someplace else. It didn't fit with the city's other great monuments like the gothic cathedrals or the Arc de Triomphe, and in any case at the time it really was in poor condition.

Lustig took the men to the tower in a rented limousine to give them an inspection tour. The tower was made of 15,000 prefabricated parts, many of which were highly ornamental, and Lustig showed it off to the men. This encouraged their enthusiasm, and it also gave Lustig an idea who was the most enthusiastic and gullible. He knew how to be attentive and agreeable, and let people talk until they told him everything he wanted to know. Back on the ground, Lustig asked for bids to be submitted the next day, and reminded them that the matter was a state secret. In reality, Lustig already knew he would accept the bid from one dealer, Andre Poisson. Poisson was insecure, feeling he was not in the inner circles of the Parisian business community, and thought that obtaining the Eiffel Tower deal would put him in the big league. Lustig had quickly sensed Poisson's eagerness.

However, Lustig knew he was walking over dangerous ground. Fraud was bad enough, but the authorities would be very displeased at his impersonation of a high government official. Poisson's wife was suspicious: Who was this official, why was everything so secret, and why was everything being done so quickly? To deal with the suspicious Poisson, Lustig arranged another meeting, and then "confessed". As a government minister, Lustig said, he did not make enough money to pursue the lifestyle he enjoyed, and needed to find ways to supplement his income. This meant that his dealings needed a certain discretion. Poisson understood immediately: he was dealing with another corrupt government official who wanted a bribe. That put Poisson's mind at rest immediately, since he was familiar with the type and had no problems dealing with such people.

So Lustig not only received the funds for the Eiffel Tower, he also got a bribe on top of that. Lustig and his personal secretary, an American conman named Dan Collins, hastily took a train for Vienna with a suitcase full of cash. He knew the instant that Poisson called the government ministries to ask for further information the whole fraud would be revealed and the law would intervene.

Nothing happened. Poisson was too humiliated to complain to the police. A month later, Lustig returned to Paris, selected six more scrap dealers, and tried to sell the Eiffel Tower once more. This time, the mark went to the police before Lustig managed to close the deal, but Lustig and Collins still managed to evade arrest.

* There were others who made a profit selling civic landmarks. In the early 1920s, a fast-talking Scotsman named Arthur Ferguson found out that he could obtain a tidy profit by selling Americans visiting London such items as Nelson's Column in Trafalgar Square (for the sum of 6,000 pounds), Big Ben (1,000 pounds for a down payment), and Buckingham Palace (2,000 pounds for a down payment).

Ferguson's success in suckering gullible American tourists suggested to him that America was indeed the land of opportunity, and so he emigrated there in 1925. He sold the White House to a rancher on the installment plan for yearly payments of $100,000 USD and tried to sell the Statue of Liberty to a visiting Australian, who went to the police. The authorities had been looking for the mysterious salesman of public landmarks, and Ferguson went to jail, to be released in 1930. He profitably continued his trade in Los Angeles until his death in 1938.

Lustig, too, finally emigrated to the US, and conducted a number of scams. Eventually his luck ran out. He was arrested for counterfeiting and sent to Alcatraz Prison. He died in 1947. The clerk who filled out his death certificate had to pause when he came to the entry titled OCCUPATION. He finally wrote: SALESMAN.

Predator έγραψε:Αφού δημοσιεύσω τις δύο συνέχειες της σειράς αυτής, θα χρειαστώ βοήθεια ερευνητική και συντακτική γιά την ιστορία του Καματερού.

Έως τότε, ολίγον χούμορ Αλβιωνο-Γραίας.

Tony Blair and David Cameron somehow ended up at the same barber shop.
As they sat there, each being worked on by a different barber, not a word was spoken. The barbers were both afraid to start a conversation, for fear it would turn to politics.
As the barbers finished their shaves, the one who had Blair in his chair reached for the aftershave.
Blair was quick to stop him jokingly saying, "No thanks, my wife, Cherie, will smell that and think I've been in a brothel."
The second barber turned to Cameron and said, "How about you Mr. Cameron?"
Cameron replied, "Go ahead, my wife doesn't know what the inside of a brothel smells like".