ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΛΑΜΟΓΙΑ

Και τώρα, η συνέχεια της σειράς "Απατεώνες που έγραψαν Ιστορία" !!

DR. ALBERT ABRAMS, KING OF THE QUACKS

* Medical quackery has always been a profitable hunting ground for conmen. Electricity was a good hook to draw in the gullible, since it had long been regarded as something of an elemental life-force. After all, it could make disembodied frog's legs move. Mary Shelley's novel FRANKENSTEIN, published in 1818, reflected this impression by having Dr. Frankenstein's patchwork monster brought to life by electricity.

In 1795, an American doctor from Connecticut named Elisha Perkins developed what he called the "Perkins Patent Tractors", which were a pair of rods, one made of iron and one made of brass, that could be passed over the body to draw out disease and pain. The Connecticut Medical Society loudly condemned the tractors as "delusive quackery", which was saying something considering the medical standards of the time, but the tractors proved popular, and even George Washington bought a set. Elisha Perkins died of yellow fever in an epidemic in 1799. He may have actually believed in the value of his tractors, though it appears they didn't help much with yellow fever, but his son Benjamin Perkins was clearly a greedier sort, who amassed quite a fortune with the tractors as well as more legitimate business ventures before he died in 1810.

The practice of "tractoration", as it was known, did not live much longer than Benjamin Perkins. Attempts to use tractors in veterinary medicine failed, since animals tend to be more resistant to powers of suggestion than humans and have not the least faith in placebos. Two medical practitioners named Hygarth and Falconer administered the lethal blow to the practice by building duplicates made out of wood that proved every bit as effective.

* The Perkins tractors were only faintly electrical in nature, but they led to further interesting medical technologies, such as electric belts and corsets, which incorporated batteries and were in principle able to cure a wide range of ills. They were used through the 19th century and into the 20th, and as late as 1927 a California huckster named Gaylord Wilshire was bringing in the bucks with an AC-powered belt named the I-ON-A-CO. Incidentally, magnets were also used as elements in cure-all gear, and when radium was discovered late in the 19th century it was actually incorporated into oral medicines -- with well-documented cases of horror-movie results.

The plausibility of electrical techno-cures was enhanced by the fact that electrical machinery was actually being put into practical use in medicine. For example, electrocautery machines proved much more effective than hot irons and other primitive cauterization tools, and in the 20th century a wide range of valuable medical electronic instruments was developed. However, as the scope of medical electronics widened, so did the scope of medical electronic frauds. The king of all the medical quacks was Dr. Albert Abrams of San Francisco. Nobody ever approached Dr. Abrams for sheer nerve, and few ever enjoyed such great success.

* Dr. Abrams had one of the traits of a good con artist: he looked real. His credentials were excellent. Born in San Francisco in 1863, he had received a medical degree from the University of Heidelberg while he was still a teenager; had been chief pathologist at the Cooper Medical Institute, later the Stanford Medical School; and in 1893 had been president of the San Francisco Medical-Surgical Society. He was regarded as a guru by other doctors in the city, and had published many articles in prominent medical journals. His patients were the rich and powerful, and he was a member of San Francisco's social elite. Exactly why a reputable and successful physician like Dr. Abrams turned to the "dark side" is hard to understand. His letters hint at a degree of megalomania, a desire to obtain stature at any cost, or maybe it was just simple greed.

During the First World War, Abrams promoted a theory that electrons were the basic element of all life. He called his theory ERA, for "Electronic Reactions of Abrams", an egocentric designation that lends some credence to the megalomania hypothesis. Abrams introduced a number of different machines that operated on the principles of ERA. One of the most important was the "Dynomizer" that could diagnose any known disease from a single drop of blood. Sometimes it appears to have involved using a healthy subject as a reference, with the blood sample "polarized" by a magnet before being inserted into the machine, which would then sense the frequencies of the vibrations.

By the way, the blood didn't have to be very fresh. Abrams performed diagnoses on dried blood samples sent to him on pieces of paper in envelopes through the mail. Apparently Abrams even claimed he could conduct medical practice over the telephone with his machines, and that he could also determine personality characteristics.

The Dynomizer looked something like a radio, and it was not too much of a stretch to believe that if a radio could tune in distant radio communications, a similar device could interpret the electrical signals of the body. Well ... OK, it was a pretty big stretch, but it might have been more believable in the days when radio was new and mysterious, and making a connection between the two technologies was a clever touch on Abrams' part. Abrams also built his devices to look very pretty, with fine hardwood cabinets and high-quality accessories.

The Dynomizer was big business by 1918, and then Abrams decided to take the next step. Diagnosing a disease was more or less a one-time operation, but treating a disease required repeated treatments. Abrams came up with a new and even more impressive gadget, the "Oscilloclast", apparently also known as the "Radioclast". It came with tables of frequencies to which it would be set to attack specific diseases. The Dynomizer tended to give very alarming diagnoses, involving combinations of such maladies as cancer, diabetes, and syphillis. Abrams often included a disease called "bovine syphillis", which mystified proper medical practitioners since they had no idea what it was. Of course, the Oscilloclast was capable of defeating most of these diseases. It didn't always get them all, but of course no machine was perfect, not even the Oscilloclast.

Students flocked to Abrams' San Francisco clinic for training courses at $200 USD a head, a goodly sum at the time, and then leased the doctor's marvelous devices to take back home. It appears that Abrams developed quite a range of different devices besides the Dynomizer and Oscilloclast to service the demand for ERA technology. The rules specified that the boxes could not be opened, since it might disrupt the delicate alignments of the components.

By 1921, there were 3,500 practitioners using ERA technology. Conventional medical practitioners were extremely suspicious, not merely because they doubted ERA was for real and thought it likely to lead to disasters, but because ERA practitioners were cutting into their business.

In 1923, disaster struck. An old man who was diagnosed in the Mayo Clinic with inoperable stomach cancer went to an ERA practitioner, who declared him "completely cured" after treatments. The man died a month later and an uproar followed. The war between Abrams and his followers and the American Medical Association (AMA) went into high gear. Abrams' defenders included American radical author Upton Sinclair, and the creator of Sherlock Holmes, Sir Arthur Conan Doyle. It must be noted in this context that Conan Doyle was notoriously gullible. He believed in fairies, accepting as evidence laughably faked photographs, and famed escape artist Harry Houdini commented after meeting him that Conan Doyle was absolutely astounded at novice-level sleight-of-hand tricks.

The only way the dispute could be resolved was through the intervention of a scientifically respected third party. SCIENTIFIC AMERICAN magazine, a well established and prestigious publication for decades, decided to investigate Dr. Abrams' claims. SCIENTIFIC AMERICAN also a perfectly impartial reason to be interested in the matter, since readers were writing letters to the editor and saying that Abrams' revolutionary machines were one of the greatest inventions of the century and so needed to be discussed in the pages of the magazine.

What was the truth? Was Abrams a genius, as his partisans claimed, or a fraud, as the AMA claimed? SCIENTIFIC AMERICAN assembled a team of investigators who worked with a senior Abrams apostle named "Doctor X" to find out the truth. The investigators developed a series of tests, and the magazine asked readers to suggest their own tests, another measure indicating the publication's impartiality.

The investigators gave Doctor X six vials containing unknown pathogens and asked him to verify what they might be. It seems likely that Doctor X honestly believed in his Abrams machines, since he wouldn't have agreed to cooperate if he hadn't, and in fact he allowed the SCIENTIFIC AMERICAN investigators to observe his procedure. He got the contents of all six vials completely wrong. He examined the vials and pointed out that they had labels in red ink, whose vibrations confounded the instruments. The investigators gave him the vials again with less offensive labels, and he still got the contents all wrong.

The results were published in SCIENTIFIC AMERICAN, and led to a predictable "flame war" in the letters pages of the magazine between advocates and critics. The investigators continued their work. Abrams offered to "cooperate" with the investigators, but he always begged off when they stipulated conditions he didn't like. Abrams never actually participated in the investigation, and in fact in ERA publications he tried to paint himself as a victim of unjust persecution.

Then an AMA member sent a blood sample to an Abrams practitioner, and got back a diagnosis that the patient had malaria; diabetes; cancer; and of course syphillis, presumably bovine syphillis. Actually, the blood sample was from a Rock rooster. Similar tricks were played on other Abrams practitioners, and a few found themselves facing fraud charges in court. This was what the critics had been waiting for, since in a case in Jonesboro, Arkansas, Abrams was called to be the star witness. He managed to avoid appearing in court, however, by the effective if somewhat drastic measure of dying of pneumonia at age 62 in January 1924. The fact that his machines hadn't been able to cure him was not lost on the critics.

With Dr. Abrams gone, the AMA then publicly opened up one of his machines. Its internals consisted of nothing more than wires connected to lights and buzzers and so on. It was a prop, and it wasn't very a very good prop at that. It was clear that Dr. Abrams was a deliberate fraud. The fad was over, but as long as there was a buck to be made, other people moved into the vacuum and built devices based on similar principles, such as they were. None would achieve the remarkable stature of those of Dr. Albert Abrams, who the AMA said "easily ranked as the dean of twentieth-century charlatans."

Ιδού η τελευταία περίπτωση που διαφέρει από τις άλλες ως προς την τροπή και κατάληξη του πράγματος. ΑΞΙΟΣ !!

HAN VAN MEEGEREN, THE HERO IN SPITE OF HIMSELF

* Although Lustig and Abrams were clearly scoundrels, the greatest art conman of all time, Han van Meegeren, ended up being a hero. He'd never planned on being a hero, but he cheated all the right people at the right times.

Van Meegeren's life was linked to that of the great Dutch painter Johannes Vermeer, who died in 1675. Vermeer had not been particularly famous until around the beginning of the 20th century, and only about 40 of his works had survived to that time. At the end of the Second World War, the Allies came upon a salt mine in Austria where the top Nazis had hidden works of art they had plundered from the occupied countries of the Reich. The military brought in art experts to ensure that the treasures were properly handled, identified, and repatriated. Among the treasures were artworks from the collection of Nazi Reichsmarshall Hermann Goering. Goering's collection included a Vermeer that none of the experts were familiar with, and investigation traced it back to a Dutch citizen who was running a nightclub in Amsterdam, named Han van Meegeren.

The Dutch authorities pegged him as a collaborator when he could not explain the origins of the Vermeer, and arrested him in May 1945. Van Meegeren was potentially in very serious trouble, since he could be charged with treason, which carried the death penalty. After several days of intense interrogation he told them the authorities the truth, which they did not believe at first: He had painted the Vermeer himself.

* Exactly how van Meegeren became a fraud is an interesting story, because he didn't do it for the money, at least not at first. He had been born in the Netherlands in 1889, and had developed skills as a painter and acquired a strong interest in the Dutch classic painters. His father violently opposed his aspirations, but Han van Meegeren had a passion for painting and could not be swayed from his life's work.

Still, he had chosen a difficult path. He had turned away from modern art and there was no way he could achieve recognition painting in the styles that were popular centuries earlier. He was belittled by the critics to the extent that he could no longer exhibit his work. Van Meegeren thought the local art critics mean and ignorant, and he decided to prove it by publicly embarrassing them. Van Meegeren was intimately familiar with the painting techniques of the Dutch masters, and decided to produce a fake Vermeer. He would let the art critics praise it, and then reveal that it was a fraud, proving their ignorance. His specific target was Dr. Abraham Bredius, a recognized authority on Vermeer that van Meegeren particularly despised.

Van Meegeren was a painstakingly methodical forger. The painting not only had to be executed in Vermeer's style and skill, it had to look ancient as well. Van Meegeren found a 17th-century canvas to paint on, created his own paints from raw materials by old formulas to ensure that they were authentic, and used the same kind of brushes that Vermeer was known to have used. He came up with a scheme of using phenol and formaldehyde to cause the paints to harden after application, as if they were centuries old. After completing the painting, he baked it to dry it out completely, rolled it over a drum to crackle it a bit, and later washed it in black ink to fill in the cracks.

It took van Meegeren several years to work out his techniques, but when he was done he was pleased with his work. It wasn't just that he thought it was a convincing fraud. He had always wanted to walk in the steps of the masters, and he felt that his forgery, CHRIST AT EMMAUS, was a fine work in its own right. Van Meegeren put his fraud in motion, and Dr. Bredius was completely taken in, just as van Meegeren had hoped. The Dutch art establishment was completely fooled as well, though when the painting was shown in Paris one perceptive or possibly merely cynical critic called it a "rotten fake".

Van Meegeren was enjoying his wild ride, but it was only starting. He wanted to reveal the fraud, but when he sold the fake Vermeer for the equivalent of what would now be several million dollars, he unsurprisingly had second thoughts. He had proven to his own satisfaction that the Dutch art establishment was ignorant, and that would have to do as long as he could make good money. Between 1938 and 1945, he produced six more fake Vermeers, as well as fakes of works by Frans Hals and Pieter de Hooch. It would seem that people would have become suspicious of someone with an uncanny ability to find lost works of art after a while, but with the distractions of the war and Nazi occupation van Meegeren was able to continue his activities all but unmolested. Since there was an active and secretive trade in artwork anyway during the occupation, his fakes could ride along with the process as parasites.

One of van Meegeren's forgeries was sold in 1942 for the 1.6 million Dutch guilders, making it one of the most expensive paintings ever sold. The last of van Meegeren's fakes was CHRIST WITH THE ADULTRESS, which changed hands a number of times and finally ended up in the collection of Reichsmarshall Goering, who handed over an outrageous sum for it. Goering wasn't too concerned about the money, however, since he paid in counterfeit currency.

* CHRIST WITH THE ADULTRESS was found in the Austrian salt mine by Allied forces, and led to van Meegeren's arrest. When he told the police that it was a forgery, they didn't believe him, and challenged him to show he could paint a copy of one of the supposed fakes. He replied that he could create an entirely new fake. He was put under house arrest, and in three weeks he painted a new forgery, THE YOUNG CHRIST TEACHING IN THE TEMPLE, under the eyes of undoubtedly flabbergasted police. The story got into the press and attracted worldwide media attention. The charge was changed to one of forgery. In the week before the trial, a poll showed he was the second most popular man in the Netherlands, after the prime minister.

The trial began on 29 October 1947. Van Meegeren, then 58 and in failing health, was delighted with the show and the media attention. He really wanted to be found guilty, simply as confirmation that he was a master forger. The art experts didn't want to testify, since it would confirm they had been duped, but a committee was put together to investigate the forgeries. Van Meegeren knew his paintings would be X-rayed to see what was painted on the old canvas underneath, and he told the committee what they would find. They did so, and after only two days on trial, van Meegeren was found guilty of forgery. He was sentenced to two years in prison.

His health was so bad, however, that he went to a clinic instead of prison. He died on 29 December 1947. Although van Meegeren may have not been much of a role model, he had walked in the steps of the Dutch masters as he had always wanted to do; made a fortune for himself in difficult times; made fools of the art establishment that had reviled him; even tricked the Nazis; become an international celebrity and a national hero of sorts; and then made an exit effectively unscathed. All in all, a person could do a hell of a lot worse.

ΟΠΑΠ: Η Ιntralot ”άρχοντας” έως το... 2016!


Με μια προδιαγεγραμμένη κίνηση της Intralot, να ασκήσει δηλαδή το δικαίωμα που της έδινε το από 31 Ιουλίου 2007 σκανδαλώδες συμφωνητικό με τον ΟΠΑΠ (άρθρα 13.2), έπεσε χθες η ”ταφόπλακα” στις προοπτικές αυτοδύναμης και, υποτίθεται, ανεξάρτητης ανάπτυξης του Οργανισμού.

Με χθεσινή ανακοίνωση του ΟΠΑΠ το επενδυτικό κοινό ενημερώνεται ότι η κοινοπραξία της Intralot με έγγραφη δήλωσή της άσκησε το δικαίωμα μεταβίβασης προς την ΟΠΑΠ ΑΕ των προβλεπόμενων από το συμφωνητικό αδειών χρήσης των λογισμικών εφαρμογών για το σύνολο των τερματικών και παιχνιδιών μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του... 2016.

Αυτό σημαίνει ότι μέχρι το 2016 ο ΟΠΑΠ δεν θα μπορεί να προκηρύξει νέο διαγωνισμό αρκούμενος στα υπάρχοντα (πεπαλαιωμένα μηχανήματα και λογισμικό των παιχνιδιών) εγκλωβίζοντας έτσι το μέλλον του στα στενά περιθώρια που θα πηγάζουν από την Intralot.

Η συμφωνία έγινε από την απελθούσα διοίκηση του ΟΠΑΠ μέσω απ’ ευθείας ανάθεσης με την Intralot όταν ο διεθνής διαγωνισμός που ήταν σε εξέλιξη κατά μυστηριώδη (και ανεξήγητο μέχρις στιγμής) τρόπο κηρύχθηκε... ”άγονος”.

--- Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης του ΟΠΑΠ:

”Η ΟΠΑΠ Α.Ε ενημερώνει το επενδυτικό κοινό ότι η κοινοπραξία ΙΝΤΡΑΛΟΤ Α.Ε.-ΙΝΤΡΑΛΟΤ INTERNATIONAL LTD και η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΩΝ Α.Ε, σε εφαρμογή του άρθρου 13.2 του από 31.07.2007 Ιδιωτικού Συμφωνητικού με την ΟΠΑΠ Α.Ε., με έγγραφη δήλωσή της άσκησε το δικαίωμα μεταβίβασης προς την ΟΠΑΠ Α.Ε.:
- της άδειας χρήσης του Πηγαίου Κώδικα του λογισμικού παιγνιδιών (game ware) του κεντρικού συστήματος και του συνόλου των Τερματικών Μηχανών Πρακτορείων μέχρι 31.12.2016,
- της άδειας χρήσης του λογισμικού εφαρμογών για την παροχή υπηρεσιών προστιθέμενης αξίας μέχρι 31.12.2016 και
- της άδειας χρήσης του λογισμικού παιγνιδιών του συνόλου των Τερματικών Μηχανών Πρακτορείων μέχρι 31.12.2016.
Το συνολικό τίμημα για τα παραπάνω ανέρχεται στο ποσό των 58.520.000 ευρώ, πλέον ΦΠΑ και θα καταβληθεί σε 11 ισόποσες τριμηνιαίες δόσεις (μέχρι τη λήξη του τριετούς Ιδιωτικού Συμφωνητικού), με την καταβολή της πρώτης δόσης εντός 10 ημερών από σήμερα.
Σημειώνεται ότι το παραπάνω δικαίωμα προαίρεσης έχει απεικονιστεί στις Οικονομικές Καταστάσεις εννεαμήνου της εταιρείας που δημοσιεύτηκαν στις 21.11.2007.”

--- Η ανακοίνωση της Intralot ΑΕ

Η INTRALOT ανακοινώνει ότι προχώρησε σε άσκηση του δικαιώματος μεταβίβασης προς την ΟΠΑΠ Α.Ε. σε εφαρμογή του άρθρου 13.2 του από 31.07.2007 Ιδιωτικού Συμφωνητικού με την ΟΠΑΠ Α.Ε. των παρακάτω:

* της άδειας χρήσης του Πηγαίου Κώδικα του λογισμικού παιγνιδιών (game ware) του κεντρικού συστήματος και του συνόλου των Τερματικών Μηχανών Πρακτορείων μέχρι 31.12.2016,

* της άδειας χρήσης του λογισμικού εφαρμογών για την παροχή υπηρεσιών προστιθέμενης αξίας μέχρι 31.12.2016 και

* της άδειας χρήσης του λογισμικού παιγνιδιών του συνόλου των Τερματικών Μηχανών Πρακτορείων μέχρι 31.12.2016.

Το συνολικό τίμημα για τα παραπάνω ανέρχεται στο ποσό των 58.5 εκατ. ευρώ και θα καταβληθεί σε 11 ισόποσες τριμηνιαίες δόσεις.

(28/11/07 - 07:40)

«Φραπελιά» με νερό… Καματερού

Τις τελευταίες ημέρες μια νέα «υστερία» έχει καταλάβει το πανελλήνιο: πρόκειται για το δημοφιλέστερο ρόφημα της εποχής, τη διαβόητη πλέον «φραπελιά» (ζωμός από φύλλα ελιάς και νερό), το οποίο σύμφωνα με ορισμένους -κατά τεκμήριο ανθρώπους χωρίς καμιά επιστημονική εγκυρότητα- μπορεί να θεραπεύσει πολλές σοβαρές ασθένειες (μεταξύ άλλων και τον… συνήθη καρκίνο). Το ζήτημα δεν θα μπορούσε να λάβει την έκταση αυτή χωρίς τη «φιλότιμη» συμμετοχή μέρους του έντυπου Τύπου και κυρίως του συνόλου των τηλεοπτικών σταθμών, μηδέ της κρατικής τηλεόρασης εξαιρουμένης (άλλωστε από εκπομπή της ξεκίνησε το θέμα), με προφανή στόχο την αύξηση της κυκλοφορίας ή της τηλεθέασης σε βάρος της δημόσιας υγείας. Ωστόσο, το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Η χαρακτηριστικότερη αντίστοιχη περίπτωση στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας είναι αναμφισβήτητα η υπόθεση με το «“νερό” του Καματερού», που συγκλόνισε την κοινή γνώμη στη χώρα τους πρώτους μήνες του 1976 και κατέδειξε, με τον ευκρινέστερο τρόπο, το πώς ο Τύπος μπορεί να κατασκευάσει τα γεγονότα, προκειμένου να τα ιδιοποιηθεί για δικό του όφελος. Αν και ο Γ. Καματερός ήταν ο τυπικός «πρωταγωνιστής» στην υπόθεση, τα γεγονότα απέδειξαν πως, στην ουσία, δεν απετέλεσε παρά το «όργανο» σημαντικής μερίδας του Τύπου, που τον εκμεταλλεύτηκε με κάθε τρόπο.

Το πρωί της 9ης Φεβρουαρίου του 1976 οι αγουροξυπνημένοι Αθηναίοι διαβάζουν έκπληκτοι στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων μια συνταρακτική είδηση: ένα θαυματουργό υγρό προερχόμενο από μια μυστική ( και ραδιενεργή πηγή της Κω, είναι πολύ πιθανό να θεραπεύει τον καρκίνο.

Όπως είναι φυσικό, η είδηση σκάει σαν «βόμβα». Οι εφημερίδες δίνουν τις πρώτες πληροφορίες σχετικά με την συγκλονιστική αυτή «ανακάλυψη»: «εφευρέτης» είναι ο 36χρονος δικηγόρος (!) από την Κω, Γιώργος Καματερός και κύριος συνεργάτης του ο επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Γράτσος.

Η φημολογία για την ύπαρξη αυτού του θαυματουργού «νερού» είχε αρχίσει από καιρό και όπως αποδείχθηκε αργότερα, την είχαν καλλιεργήσει οι ίδιοι οι «εφευρέτες». Η αγωνία χιλιάδων απλών ανθρώπων ήταν φυσικό να αποτελέσει το προσφορότερο έδαφος για τη γιγάντωση του φαινομένου. Από την πλευρά του, σημαντική μερίδα του Τύπου, με προεξάρχουσα τη μεγάλη και ιστορική απογευματινή εφημερίδα «Τα Νέα», διέκρινε στην υπόθεση τα στοιχεία εκείνα του «λαϊκού αναγνώσματος» που θα τόνωναν τις κυκλοφορίες. Έτσι, ένα μπαράζ συγκλονιστικών «αποκαλύψεων» άρχισε...

Από τις πρώτες ημέρες, απίθανα ρεπορτάζ βλέπουν στο φως της δημοσιότητας: ασθενείς (μεταξύ τους oι ηθοποιοί Νίκος Σταυρίδης, η Γκιζέλα Ντάλι κ.α.) δηλώνουν πως με το νερό θεραπεύτηκαν όχι μόνο από τον καρκίνο αλλά και από πάσης φύσεως νόσο, δημοσιεύονται μέχρι και ακτινογραφίες ασθενών προκειμένου να καταστεί σαφέστερη η θεαματική βελτίωση της υγείας τους, έγκριτοι ( γιατροί και πυρηνικοί φυσικοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό καταθέτουν την επιστημονική τους άποψη, ενώ την ίδια στιγμή οι τίτλοι των περισσότερων εφημερίδων σχετικά με το θέμα καταλαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερο χώρο, για να καταλήξουν μετά την πρώτη εβδομάδα σε οκτάστηλους. Ορισμένοι από αυτούς είναι χαρακτηριστικοί: «Ο καρκίνος νικήθηκε» (10/2/76), «Και υπουργοί προμηθεύτηκαν το “νερό”» (11/2/76), «Το “νερό” σταματά την ανάπτυξη του καρκίνου-Ενισχύεται η ανοσία» (13/2/76).

Παρά τις προσπάθειες μιας μικρής μερίδας του Τύπου να αντιμετωπίσει το γεγονός με νηφαλιότητα και την επιφυλακτική στάση της κυβέρνησης, χιλιάδες ασθενείς ή συγγενείς τους συρρέουν κάθε μέρα στα σημεία διανομής του «θαυματουργού “νερού”» («Ήλιον» το είχαν ονομάζει οι «εφευρέτες» του) σε όλη την Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσουν έστω και μία ελάχιστη ποσότητα. Την ίδια στιγμή, ο Γ. Καματερός σε συνέντευξη Τύπου ανακοινώνει τα «επιστημονικά» του πορίσματα, διευκρινίζοντας πως τα «μυστικά» της ανακάλυψής του θα τα διαχειριστεί όπως νομίζει ο ίδιος καλύτερα, ενώ τονίζει πως θα ταξιδέψει και στο εξωτερικό για να «γνωρίσει το νερό σε όλο τον κόσμο». Παρά το εξόφθαλμο παραλογισμό των δηλώσεών του αλλά και της εν γένει ιστορίας, ο Τύπος τροφοδοτεί καθημερινά την απόγνωση του απελπισμένου κοινού που «ρουφά», κυριολεκτικώς, κάθε σχετική είδηση. Οι κυκλοφορίες των περισσότερων εφημερίδων εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη, φτάνοντας (ορισμένες μέρες) στον αστρονομικό αριθμό των 500.000 φύλλων, πανελλαδικώς.

Η εφημερίδα «Τα Νέα» (με διευθυντή τον Γ. Καψή) φτάνει στο σημείο να πραγματοποιήσει, με δική της πρωτοβουλία, τεστ σε καρκινοπαθή συνταξιούχο για να αποδείξει την αποτελεσματικότητα του «φαρμάκου». Και παρά το γεγονός πως τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά για την εφημερίδα, εφευρίσκονται νέοι τρόποι για να κρατηθεί το θέμα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Δείγματα του «νερού» στέλνονται σε μεγάλα ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού, ώστε να αναλυθούν και να διαπιστωθούν η θεραπευτικές τους ιδιότητες. Παράλληλα, ο Γ. Καματερός, ως άλλος... «σωτήρας», προσέρχεται στα σημεία διανομής του νερού (συνήθως στα προαύλια εκκλησιών, ίσως για να διατηρηθεί ο συμβολισμός της... «αγιότητας») ανακοινώνοντας στους παριστάμενους ότι θα θεραπεύσει τυφλούς (!), διοργανώνει... λαϊκές συγκεντρώσεις και πορείες προς τη Βουλή, ως πράξη διαμαρτυρίας απέναντι στον πολιτικό κόσμο (!) που διατηρεί στάση δυσπιστίας απέναντί του, ενώ προχωρεί και στη σύσταση Γραφείου Τύπου για την έγκυρη πληροφόρηση του κοινού.

Το θέμα έχει αρχίσει να αποκτά οπερετικές διαστάσεις. Εντούτοις, οι περισσότερες εφημερίδες προσπαθούν να το κρατήσουν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και τις κυκλοφορίες τους στο ύψος εκατοντάδων χιλιάδων φύλλων. Προς την κατεύθυνση αυτή, επιστρατεύεται η γιατρός Β. Καλπατσόγλου που δηλώνει πως μετά από πειράματα που έκανε επί ένα μήνα σε ποντίκια διαπίστωσε ότι «το “νερό” σταματάει την ανάπτυξη των όγκων». Είναι ο σπινθήρας που δυναμώνει τη φλόγα...

Ο «παροξυσμός» του κόσμου, σε όλη την Ελλάδα, φτάνει στο κατακόρυφο. Στις 17 Μαρτίου 1976, ο 46χρονος Κ. Μητράκης συνθλίβεται κάτω από τις ρόδες βυτιοφόρου φορτηγού που μοίραζε το «νερό» στην περιοχή των Βριλησσίων. Την επομένη ημέρα, η εφημερίδα «Η Απογευματινή» έχει κεντρικό τίτλο: «Σκοτωμός για το νερό» (!) Είναι το αποκορύφωμα της αθλιότητας...

Μέχρι και ο γνωστός συγγραφέας Β. Βασιλικός καταθέτει τις εντυπώσεις του από «ρεπορτάζ» που έκανε «ανάμεσα στο πλήθος που περιμένει με τις ώρες στην ουρά για ένα μπουκάλι “νερό”» καταγράφοντας «την αγωνία και την ελπίδα». Την ίδια μέρα, το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, κάτω από την πίεση της «κοινής γνώμης» και του Τύπου, ανακοινώνει πως θα αρχίσουν πειράματα για το “νερό”.

Το θέμα φαίνεται να παίρνει νέες διαστάσεις, όταν το φιάσκο αποκαλύπτεται και μάλιστα από τον ίδιο τον Γ. Καματερό. Τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες (!) της 25ης προς την 26η Μαρτίου καλεί στο γραφείο του τους εκπροσώπους του Τύπου για να τους ανακοινώσει νέα στοιχεία, ενώ ο ίδιος εμφανίζεται με ένα πιστόλι στη ζώνη του. Η υπόθεση εξελίσσεται σε τραγέλαφο. Ο Γ. Καματερός μοιράζει κόκκινα τριαντάφυλλα, μπουκαλάκια με το «θαυματουργό “νερό”» και φακελάκια με... ραδιενεργή ζάχαρη. Δείχνει στους δημοσιογράφους κάποιους ακατάληπτους μαθηματικούς τύπους και δηλώνει πως «κρατάει όλο τον κόσμο στο χέρι του», ότι «θα καταργήσει κάθε εξουσία και θα την αντικαταστήσει με αγάπη», πως «θα σφάξει όλους τους βουλευτές» (!), ενώ χαρακτηρίζει «βλάκα» τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή. Ο παραλογισμός είναι τόσο προφανής που κανένα δημοσιογραφικό τέχνασμα δεν μπορεί να τον συγκαλύψει. Το θέμα «ξεφουσκώνει» και μαζί κατρακυλούν οι κυκλοφορίες των εφημερίδων.

Λίγες ημέρες αργότερα, ο Γ. Καματερός (δια)φεύγει για την Ιταλία. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, ο 36χρονος δικηγόρος «φυγαδεύτηκε» στη γειτονική χώρα από μεγάλο εκδότη απογευματινής εφημερίδας, η οποία πρωταγωνίστησε στη διόγκωση του όλου θέματος, προκειμένου να αποφευχθούν δυσάρεστες αποκαλύψεις για το ρόλο του, αλλά και να προληφθεί τυχόν δικαστική παρέμβαση. Πάντως, τον Οκτώβριο του 1976 θα καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης 8 μηνών (με αναστολή) για «αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος» και κατόπιν θα φύγει στο εξωτερικό, όπου χάνονται τα ίχνη του.

Το θέμα σιγά-σιγά ξεχνιέται και η ελληνική κοινωνία επανέρχεται στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Ο Γ. Καματερός εξαφανίζεται για ένα διάστημα από το προσκήνιο και μερικά χρόνια μετά επιστρέφει στην Ελλάδα. Παραμένει για λίγα χρόνια στην Αθήνα και αργότερα εγκαθίσταται στην Κω.

Πριν από, περίπου, δέκα χρόνια, στο πλαίσιο δημοσιογραφικής έρευνας για την υπόθεση, ο γράφων είχε εντοπίσει τον Γ. Καματερό και είχε ζητήσει τις απόψεις του για το θέμα, αλλά ο ίδιος είχε αρνηθεί, εμφατικά, να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο σχετικά. Πάντως, μετά την οριστική επιστροφή του στην Ελλάδα είχε ασκήσει για λίγο το επάγγελμα του δικηγόρου και αργότερα είχε ασχοληθεί με ξενοδοχειακές και άλλες επιχειρήσεις (στην Κω, την Ρόδο και την Αθήνα), ενώ σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες είχε αναμειχθεί ενεργά και σε φιλοβασιλικές οργανώσεις. Με τους συνεργάτες του, στην υπόθεση του «νερού» δεν διατηρούσε πλέον καμία επαφή, ενώ κάποιοι έκαναν λόγο για οριστική ρήξη -από πολλών ετών- στις σχέσεις των πρώην συνεταίρων.

Την ίδια εποχή, οι κάτοικοι του νησιού έλεγαν πως το θέμα του “νερού” αναφερόταν πλέον μόνο ως... ανέκδοτο και συμπλήρωναν ότι γνώρίζαν το αβάσιμο των ισχυρισμών του «εφευρέτη» από τότε.

Στις 6 Μαΐου 1998, σε ηλικία 58 ετών, ο Γ. Καματερός αυτοκτόνησε στο μαγαζί του αδελφού του στην Κω και σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες αιτία ήταν τα μεγάλα χρέη που είχε απέναντι σε ιδιώτες και τράπεζες. Πάντως, τα δημοσιεύματα της εποχής έκαναν λόγο για σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε για αρκετά χρόνια ο Γ. Καματερός, ο οποίος παλαιότερα είχε νοσηλευτεί και σε ψυχιατρική κλινική της Αθήνας.

Η υπόθεση με το «“νερό” του Καματερού» (όπως συνηθίζεται να μνημονεύεται) αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα μαζικής εξαπάτησης του κοινού. Κυρίως, όμως, σημειώνει με αποκαλυπτικό τρόπο τον αρνητικό ρόλο που διαδραματίζει, σε πολλές περιπτώσεις, ο Τύπος προκειμένου να αποκομίσει προφανή οφέλη. Για την ιστορία θα πρέπει, ωστόσο, να αναφερθεί ότι νηφάλια στάση απέναντι στα γεγονότα κράτησαν, τότε, οι εφημερίδες «Η Καθημερινή», «Ελευθεροτυπία», «Εστία», Ριζοσπάστης» και «Αυγή».

Παρά τις ομοιότητες των δύο υποθέσεων (της «φρεπαλιάς» και του «νερού του Καματερού»), το γεγονός παραμένει: σε κάθε περίπτωση, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα…

Σύντομο χρονολόγιο της υπόθεσης Καματερού

9 Φεβρουαρίου 1976 - Οι πρώτοι τίτλοι βλέπουν το φως της δημοσιότητας: «Καρκίνος: Ένα νέο φάρμακο;». Δίνονται τα πρώτα στοιχεία για τους «εφευρέτες» Γ. Καματερό και Κ. Γράτσο.

10 Φεβρουαρίου 1976 - Αρχίζουν οι «συνταρακτικές» αποκαλύψεις. Δημοσιεύονται μαρτυρίες ασθενών που δηλώνουν πως θεραπεύτηκαν με το «νερό». Δηλώσεις δυσπιστίας από την πλευρά των επιστημόνων.

12 Φεβρουαρίου 1976 - Το «νερό» αρχίζει να διανέμεται στο κοινό από το προαύλιο του ναού Αγ. Σοφίας του Ψυχικού. Σημειώνoνται τα πρώτα μικροεπεισόδια. Μερικές εφημερίδες διατηρούν στάση δυσπιστίας: «Είναι φιάσκο και απάτη το “νερό”».

14 Φεβρουαρίου 1976 - Δημοσιεύεται στα «ΝΕΑ» άρθρο του γερμανού βιοχημικού Φριτς Ποπ με τίτλο: «Το “Ηλιον” και ο Καρκίνος».

15 Φεβρουαρίου 1976 - Ο Γ. Καματερός, σε συνέντευξη Τύπου δηλώνει: «Την πρώτη επισήμανση της ύπαρξης του “νερού” την έκανα το 1957, αλλά μόλις το 1972 πείσθηκα ότι είναι ραδιενεργό (...) Το νερό υφίσταται επεξεργασία. (...) Η πηγή του, που είναι μυστική αποκαλείται “Μέκκα”. (...) Εγώ μόνο διαθέτω τα “μυστικά” του “νερού”».

17 Φεβρουαρίου 1976 – Η εφημερίδα «Τα Νέα» πραγματοποιεί, με δική της πρωτοβουλία και σε συνεργασία με το Γ. Καματερό, τεστ για το νερό σε καρκινοπαθή συνταξιούχο. Λίγο καιρό αργότερα θα το μιμηθούν και άλλες εφημερίδες, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση της «Απογευματινής» που κάνει τεστ σε μέλισσες και... φακές.

19 Φεβρουαρίου 1976 - Παρόμοιοι τίτλοι στις εφημερίδες που υποστηρίζουν το «νερό»: «Τεστ σε Ευρώπη και Ελλάδα - Θα μαθευτή η αλήθεια για το “νερό”». Το ίδιο βράδυ, πραγματοποιείται πορεία προς το Κοινοβούλιο για να αρχίσει εκ νέου η διάθεση του “νερού”, που είχε διακοπεί για λίγες ημέρες. Η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» αποκαλύπτει πως οι γονείς 18 παιδιών, που νοσηλεύονταν στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» με λευχαιμία και άλλους κακοήθεις όγκους, είχαν σταματήσει την κλασική θεραπεία και προμήθευαν στα παιδιά τους το «νερό», με αποτέλεσμα ένα από αυτά να πεθάνει και αρκετών άλλων η κατάσταση της υγείας να παρουσιάσει σοβαρή επιδείνωση.

21 Φεβρουαρίου 1976 - Επιδεινώνεται η κατάσταση μιας ακόμα 4χρονης καρκινοπαθούς στην οποία είχε χορηγηθεί πειραματικά το «νερό». Την ίδια μέρα, μερίδα του Τύπου υποστηρίζει: «Κανείς δεν κινδυνεύει - Συνεχίζεται ο αγώνας για το υγρό».

22 Φεβρουαρίου 1976 - Ο Γ. Καματερός προσέρχεται στο Ψυχικό και ανακοινώνει στους παριστάμενους ότι, το ίδιο βράδυ, θα θεραπεύσει ενώπιόν τους δύο τυφλούς. Τελικώς, το «θαύμα» αναβάλλεται...

26 Φεβρουαρίου 1976 - Οι τίτλοι πολλών εφημερίδων είναι εύγλωττοι: «Το “νερό” δίνεται σε νέα ομάδα πειραματόζωων».

13 Μαρτίου 1976 - Επίθεση του Τύπου στον υφυπουργό Κοινωνικής Προνοίας κ. Μπιρσίμη, επειδή δεν προχωρά σε επίσημη έρευνα για τις θεραπευτικές ιδιότητες του «νερού».

16 Μαρτίου 1976 - Ο υφυπουργός, υπό την πίεση της κοινής γνώμης και μερίδας του Τύπου, δηλώνει: «Να πίνουν το “νερό”».

17 Μαρτίου 1976 - Από το «Γραφείο Τύπου» του «Ήλιον» ανακοινώνονται τα νέα σημεία διανομής του “νερού”, που είναι ο Περισσός, η Πετρούπολη, το Πέραμα, το Παγκράτι, το Χαλάνδρι, το Κολωνάκι και το Περιστέρι. Ο κόσμος συρρέει κατά χιλιάδες και χρειάζεται η επέμβαση της αστυνομίας για να διατηρηθεί η τάξη. Στο Χαλάνδρι, ο 46χρονος Κ. Μητράκης σκοτώνεται κάτω από τις ρόδες βυτιοφόρου που διένειμε το «νερό».

18 Μαρτίου 1976 - Η γιατρός Π. Καλπακτσόγλου ανακοινώνει πως πραγματοποιεί πειράματα για να διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα του «νερού». Την επόμενη μέρα, μερικοί τίτλοι είναι χαρακτηριστικοί: «Νέα πειράματα, νέες προσδοκίες», «Θα νικηθούν όλες οι αρρώστιες σε τρεις μήνες».

22 Μαρτίου 1976 - Ο παραλογισμός στο αποκορύφωμα. Τα «Νέα» έχουν κύριο τίτλο: «”Νερό”: Διανομή υπό κρατικό έλεγχο - Θα χρησιμοποιηθεί και για κατασκευή... ατομικών όπλων». Παράλληλα, ανακοινώνεται η έναρξη πειραμάτων για την αποτελεσματικότητα του «νερού» στο «Θεαγένειο Αντικαρκινικό Κέντρο».

23 Μαρτίου 1976 - Συγκέντρωση 3.500 - 4.000 ατόμων στα Λιόσια όπου ο Γ. Καματερός βγάζει λόγο, εμφανιζόμενος ως… μεσσίας.

25 Μαρτίου 1976 - Ο Γ. Καματερός, τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες, καλεί τους δημοσιογράφους και τους δηλώνει: «Εσείς λέτε ότι είναι παράδοξα και ακατανόητα όλα αυτά. Εγώ λέω ότι είναι μια νέα θεωρία για τη δομή του ατόμου. (...) Τα φωτόνια, σύμφωνα με τη θεωρία του “Ηλίου”, δεν είναι παρά μόρια ύδατος, ούτε ακτίνες ούτε κύματα. Είναι βομβαρδισμός ύλης το “Ήλιον”. (...) Κρατάω τον κόσμο ολόκληρο στα χέρια μου. (...) Θα καταργήσω κάθε εξουσία και θα την αντικαταστήσω με αγάπη. (...) Θα κόψω πολλά κεφάλια». Η υπόθεση εξελίσσεται σε οπερέτα.

28 Μαρτίου 1976 - Ο Γ. Καματερός φεύγει για την Ιταλία. Την ίδια μέρα, από το Υπουργείο Κοινωνικής Προνοίας ανακοινώνεται ότι το «νερό» δεν θεραπεύει.

31 Μαρτίου 1976 - Το «νερό» κατάσχεται, ενώ από την πλευρά της Εισαγγελίας Εφετών, διαρρέει η πληροφορία ότι ενδέχεται να ασκηθεί ποινική δίωξη κατά του «νερού» και του Γ. Καματερού.

Χαρακτηριστικές δηλώσεις για την υπόθεση Καματερού

Συνέντευξη Κ. Γράτσου στην «Απογευματινή» (16 Φεβρουαρίου): «Έχουμε δεσμεύσει και κρύψει όλη την ποσότητα που χρειάζεται για δωρεάν θεραπεία 100 εκατ. αρρώστων σε όλο τον κόσμο. Ανατρέπουμε την παραδοσιακή επιστήμη και το φαρμακευτικό κατεστημένο»

Γ. Καματερός (σε συνέντευξη Τύπου στις 16/2): «Εμείς, εννοώ εγώ, έχουμε λύσει οριστικά το πρόβλημα του καρκίνου. Τίποτα δε θα μας σταματήσει. Ποιος θα εξουσιάσει το μυαλό μου;»

Γ. Καματερός (σε συνεντευξή του στις 18/2): «Είμαι βασιλόφρων. (...) Έχω επαφές με τη βασιλική οικογένεια, καμία όμως συζήτηση για το νερό»

Γ. Καματερός (δηλώσεις του προς τον Τύπο στις 20/2): «Δεν μπορούν να με συλλάβουν (σ.σ.: την προηγουμένη, είχε εκδοθεί ένταλμα βιαίας προσαγωγής του ενώπιον του εισαγγελέα). Ολόκληρο στρατό να στείλουν να με πιάσει, δεν θα τα καταφέρουν. Οι γενναίοι στη μάχη επιζούν, δεν σκοτώνονται».

Δήλωση του Κ. Μπιρσίμη (υφυπουργού Κοιν. Προνοίας) στις 23/2: «Δεν έχω πλέον και την παραμικρήν αμφιβολίαν ότι όλη η υπόθεση του νερού είναι κωμική»

Γ. Καματερός (στις 24/2): «Κύριε υφυπουργίσκε, σε συκοφαντώ και σε εξυβρίζω»

Νίκος Σταυρίδης (ο ηθοποιός σε δηλώσεις του στις 15/3): «Ξαναβρήκα το φως μου αφού πήρα για πέντε μέρες το νερό. Μπορώ να ξαναοδηγώ, πλέον»

Γκιζέλα Ντάλι (η ηθοποιός στην «Απογευματινή» στις 18/3): «Είχα καρκίνο στο λαιμό και έβγαζα μόνο άναρθρες κραυγές. Σήμερα, χάρη στο νερό, είμαι καλά και ετοιμάζομαι να ξαναβγώ στο θέατρο. (...) Δίνω τον εαυτό μου για πειράματα ...» (σ.σ.: κανένας γιατρός δεν επιβεβαίωσε ότι η Γκ. Ντάλι έπασχε από κάποιας μορφής καρκίνου).

Γ. Καματερός (δηλώσεις του στις 19/3): «Η εξίσωση του Ήλιον είναι απλή: Ήλιον (μόριον ύδατος) + ταχύτης + χρόνος = πρωτογενώς προκύπτουν τα πάντα»!

Ανακοίνωση του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου στις 19/3: «Μέχρι στιγμής, ουδέν επιστημονκώς αδιάβλητον στοιχείο υπάρχει που να αποδεικνύει αν ανευρέθη τρόπος θεραπείας του καρκίνου. Μέχρις ότου υπάρξουν αδιάβλητα στοιχεία, προκύπτοντα από υπεύθυνην ερευνητικήν εργασίαν, ο Ελληνικός λαός να μη δίδει πίστιν εις τας ανευθύνους φήμας».

Γ. Καματερός (δηλώσεις του στις 24/3): «Θα εξαφανίσω το νησί Σάσωνα της Αλβανίας ως το τέλος της εβδομάδας. Θα ακολουθήσει η Τουρκία και ίσως η... Σιβηρία. (...) Ισχύς μου η αγάπη μου για το λαό. (...) Τα χέρια μου θα γίνουν γροθιές για τους κομμουνιστές, τους αντιφρονούντες και όλους όσοι εργάζονται ενάντια στα συμφέροντα της Ελλάδας».

Μ. Καλαποθάκης (καθηγητής Βιονομίας) στις 26/3: «Το Ήλιον δημιούργησε νεκρά αυγά σε προνύμφες μελισσών, πράγμα που σημαίνει ότι επηρεάζει την αναπαραγωγή».

Ανακοίνωση Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών (28/3): «Ουδεμία περίπτωσις ιάσεως ή βελτιώσεως ασθενούς επεσημάνθη κατά επιστημονικώς ηλεγμένον τρόπον».

Ανακοίνωση Κ. Γράτσου (στις 28/3): «Από σήμερα (το νερό) παύει να διανέμεται στην Ελλάδα, εξ αφορμής της απαγορευτικής εντολής του νομάρχου Λαρίσης, εις τον οικείον νομόν. Και τούτο, διότι το Ήλιον, ελληνοπρεπέστατο όπως είναι, δεν επιτρέπει εις εαυτόν διακρίσεις μεταξύ των Ελλήνων ληπτών του».

Άδωνη εσύ Super Star

Του Άδωνη η φωνή η τσιριχτή
το νευρικό μου σύστημα χαλάει
κι αυθόρμητα, μόνη της απαντάει
η δεξιά παλάμη μου ανοιχτή

στου Άδωνη το μαύρο το μαλλί
τσουλούφι αυτονομημένο
στα μάτια πέφτει, τον καημένο
και διαρκώς τον ενοχλεί

του Άδωνη η ελιά στο στόμα
από κοντά ακούει όσα λέει
και από τις μαλακίες κλαίει
θεέ μου, πόσες θα πει ακόμα;

Του Άδωνη η τσιριχτή κραυγή
το βραδινό στοιχειώνει το δελτίο
κλεισμένος στο ψυχιατρείο
ο δόλιος του νονός τον νοσταλγεί

Argentina 'dirty war' sentences

A court in Argentina has sentenced eight former officials to jail terms of 20 to 25 years for abuses during the country's military dictatorship.

Among those sentenced was the former head of the army, Cristino Nicolaides.

He is the highest ranking official to be convicted since an amnesty law was repealed in 2003.

The officials were charged with killing members of a left-wing guerrilla group during Argentina's "dirty war" in the 1970s and 1980s.

Six other former army officers and an ex-police officer were sentenced along with Nicolaides.

Up to 30,000 people are believed to have been kidnapped, tortured or killed during under Argentina's military dictatorship between 1976 and 1983.

Lawyers said Nicolaides, 80, could not attend the sentencing because of ill health, but the other defendants were present.

One defendant told the judge he was innocent, saying the military regime had brought "order, not repression" to Argentina.

Some spectators shouted insults at the men before they were led from the court.

R.I.P. BOBBY FISHER

McCain: Straight Talk and Militarist Madness

By Justin Logan

07/02/08 "CATO" -- - In the New Hampshire primary, exit polls revealed that 38 percent of those voting in the Republican primary who “strongly disapprove” of the war in Iraq cast their ballot for John McCain. In Michigan, 35 percent of those strongly disapproving of the war cast their ballots for him. Somehow, McCain’s repeated indications that he would be more favorably inclined toward war than the current president haven’t broken through the fog of media adulation that surrounds the Arizona senator.

One of the first, most striking indications was McCain’s serenading an audience in South Carolina last April with a rendition of the Beach Boys’ song “Barbara Ann” with the lyrics changed to “Bomb, bomb, bomb, bomb, bomb Iran.” His campaign spokesman later spun the outburst as “adding levity to the discussion,” but his campaign kept up the theme, playing the real “Barbara Ann” at subsequent appearances. The mainstream media, of course, gave a pass to McCain–who is truly a press darling–but the video was posted on YouTube and other websites, and downloaded by millions of viewers across the world–many of whom probably didn’t find it funny.

Before the New Hampshire primary, McCain was at it again. Speaking to an audience in New Hampshire on January 3, one questioner remarked with concern that the current president has spoken about staying in Iraq for 50 years. How, the questioner wondered, did Senator McCain feel about this? Before the man had a chance to finish his question, McCain interrupted him, blurting out “make it 100 [years]! … That would be fine with me!”

It was a stunning, candid admission. If elected, McCain acknowledges that his policies would help ensure that when our grandchildren sign up for military service, some of them will deploy to Iraq. More broadly than Iraq, Senator McCain has a clear track record of supporting war and militarism, and if elected, there’s every reason–from his twitchy statements on the campaign trail to his actions in Congress–to believe that Senator McCain is the all-war-all-the-time candidate.

In the past decade, Senator McCain has supported unsheathing the saber against a variety of enemies from Serbia to Iraq, Iran, and Sudan. And in the present, as Matt Welch writes in his new book The Myth of a Maverick, the senator from Arizona “envisions a more militaristic foreign policy than any U.S. president in a century.”

In fact, Senator McCain has indicated that not only would he like to unleash the U.S. military on substantial portions of the rest of the world, as president, he would work to militarize American society. In a 2001 article in the Washington Monthly, after lamenting that it was “not currently politically practical to revive the draft,” McCain went on to praise and argue for the expansion of the National Civilian Community Corps, a federally-administered program where volunteers “wear uniforms, work in teams, learn public speaking skills, and gather together for daily calisthenics, often in highly public places such as in front of city hall.”

McCain glowed at the fact that the participants “not only wear uniforms and work in teams…but actually live together in barracks on former military bases.” There is already a place where young people wear federal uniforms, live in military barracks, and gather for calisthenics in front of government buildings: It’s called North Korea.

Getting back to Iraq, perhaps the best one can say is that Senator McCain has made his views plain: staying is victory, and leaving is defeat. While this may be a soothing idea for those like Senator McCain who urged us to start a war with Iraq in the first place, as a governing principle for our presence in the Middle East, it is extremely dangerous.

But give Senator McCain credit: he isn’t falsely marketing a “humble” foreign policy on the campaign trail. To the contrary, when voters go to the polls, there will be plenty of information available to indicate that a vote for McCain is a vote for perpetual war and occupation. Voters may even obtain that information—if the media could stop fawning over the deliciously “mavericky” Senator McCain and just reveal his platform for what it really is.